Wcale nie planowałam tekstu o postanowieniach noworocznych. Mija jednak pierwszy tydzień roku, a ja wciąż natrafiam na rozmaite przemyślenia na temat tego, czy warto robić tego typu postanowienia. Temat krąży wokół mnie, jakby domagał się podjęcia.

Pisanie to proces (wiem, banał i truizm, ale naprawdę nie wszyscy o tym pamiętają, oczekując, że się po prostu napisze i już!). A zatem, pisanie to proces, który zaczyna się mniej więcej w następujący sposób. Początek jest bardzo przyjemny, bo obejmuje codzienne aktywności. W ich trakcie kolekcjonujesz doświadczenia, wrażenia, przemyślenia, rozmaite dane. Potem przetwarzasz je na potencjalne pomysły, szkice przyszłych tekstów. Układasz w głowie wątki, sceny, zdania. Aż wreszcie przychodzi moment, w którym usiłujesz znaleźć słowa, by wszystko to spisać. Ubrać w słowa… Przelać na papier… No cóż, jakkolwiek ładnie by tego nie nazwać, to właśnie tutaj często zaczynają się kłopoty.

Sposobów na lenia pisarskiego znajdziesz w różnych źródłach wiele. Wszystkie są warte przemyślenia, wypróbowania. Nie odkryję więc nic nowego, ale za to z pełną świadomością opiszę trzy spośród wielu, które przetestowałam, a które na mojej klawiaturze sprawdzają się najlepiej.

Przychodzi baba do lekarza… Nie, to szło jakoś inaczej…

Przychodzi córka do matki i mówi:
– Wiesz, od lat zastanawiam się, jak ty to robisz, że ta twoja popisowa pieczeń jest taka pyszna. Zdradzisz?
– Hmm, – odpowiada matka – mięso, musi być świeże i od zaufanego rzeźnika, ważne są przyprawy, odpowiedni czas i temperatura w piekarniku. Aaaa, no i jeszcze…